امروز رفتم دوچرخه سواری و دائم تو ذهنم میگفتم:
الان من دارم مرتکب جرم میشم؟
یعنی دارم بقیه رو تحریک میکنم؟
اگه شالم افتاد سرم کنم یا نه؟
اگه شالم بیوفته و سرم نکنم دارم حرکت اعتراضی انجام میدم؟
اگه یه جا از دوچرخه بیوفتم بقیه میخوان بگن دیدی چه بد بود؟بخاطر اینه که دختره. پس بی دلیل نیست که میگن نباید دخترا دوچرخه سواری کنن.
هی هم وسطش به خودم میگفتم you got this
و در پایان از همه‌ی این فکرایی که یه لحظه رهام نکردن خسته شدم.
بابا من فقط میخواستم دوچرخه سوار بشم
نمیخواستم احساس کنم قهرمانم یا خفنم
فقط و فقط میخواستم خیلی معمولی دوچرخه سواری کنم.
از این لحاظه که به زندگی یه مرد سفید پوست غبطه میخورم. یکی که وقتی صبحا بیدار میشه و خودشو توی آینه میبینه یه انسان میبینه. اگه توی راه تصادف کنه صرفا اینو یه اتفاق معمولی میبینه و نگران قضاوت کسی نیست که وای نکنه بگن چون من مرد ام رانندگیم بده.
اگه یه موفقیت بدست بیاره با خودش فکر نمیکنه که ایول من کل نژادمو سربلند کردم، یا به اطرافیانم نشون دادم که موفقیت ربطی به جنسیت نداره، یا نکنه بقیه فکر کنن من با رئیسم سکس داشتم و تونستم این شغلو بدست بیارم؟
و اگر شکست بخوره نگران سرخوردگی و ناامید کردن هم جنسا و هم نژاد های خودش نیست. صرفا یه ادم معمولیه که به موفقیت نرسیده.
یه مرد سفیدپوست به هیچ کوفتی فکر نمیکنه و فقط زندگی پر خطا و کم قضاوتشو پیش میبره و خوش به‌حالش.
هعی
چه قشنگ نوشتی
بوس بهت