این چیزی که توی پست قبل گفتم
اینکه خانواده ها بچشونو میچسبونن به خودشون ، برای دخترا خیلی بیشتر و بدتر هم هست
بدین صورت که شما دخترتو تو خونه نگه میداری ، همون حوالی یه مدرسه ای بره و همون شهرم بره دانشگاه فوقش . و تمام حواست رو بذاری سر اینکه کار خونه رو یاد بگیره . کدبانو بشه. یجوری کف زمینو دستمال بکشه که برق بیوفته و یجوری به هویجای سالاد کاهو طرح و نقش بده که همه ی مهمونا حیرت کنن از این همه هنر این دختر.
سر کار بره؟ که چی بشه؟ شوهرش خرجشو میده دیگه! فقط باید آشپزیش خوب باشه که هست
بره دانشگاه شهر دیگه ؟ که چشم و گوشش باز شه؟ همینجا مدرکشو بگیره دیگه این که اخر سرم میخواد بمونه خونه بچه داری کنه
در کل شما یه جنس خوب و اعلا آماده میکنی و منتظر یه مشتری خوب میمونی، هی بهش هنر یاد میدی تا آپشناش بیشتر شه و مشتری ای که براش میاد بهتر باشه و بیشترم ازش راضی باشه. بعدشم که مشتری مطلوب رو پیدا کردی، جنس رو میسپری دستش تا بره خونه ی بخت و همه ی قابلیت هایی که بهش یاد داده شده رو جهت سرویس دهی هر چه بهتر بکار بگیره
توی خیلی از خانواده ها همه ی زندگی دختر همینه
تا یه مدت بابات خرجتو میده ، از یه جایی به بعد شوهر
و تامام !
۵ صبح چطور زنده ای که به اینا فکر میکنی؟؟؟
در مورد پستت هم بگم، این حتی برا پسرا هم هست، خانواده هایی هستن که میترسن بچه هاشون بزارن برن و اونا بمونن تو پیری تنها بمونن.
خب خودخواهی نیست این؟؟ خودشونم یه زمانی از خانواده جدا شدن، چرا خودشون رو سرزنش نمیکنن که خانواده رو ترک کردن؟؟
به نطرم اکثر پدر مادرا خودشون آماده نبودن برا بچه دار شدن، اینکه واقعا دارن چیکار میکنن، اینکه دارن یه انسان دیگه تولید میکنن که نیازای مختلفی داره، که شاید در تعارض باشه با معیارای خودشون.
اره من کلا اولش گفتم که تو ایران خانواده ها خیلی به بچه هاشون میچسبن و نمیخواد از خودشون جداشون کنن به ویژه اگه دختر باشه
همین که قبول کنن بچشون قرار نیست عین خودشون باشه خوب میشه ولی قبول نمیکنن